Spektakl:
„Kaspar” – Aktorzy i aktorki Teatru Potrzebnego
Reżyseria: Hanna Kręcisz
Realizacja dźwięku: Ingrida Fila
Pomoc techniczna: Mateusz Plona
Aktorzy Teatru Potrzebnego działającego w ramach Fundacji „Też chcemy być” w Warszawie

Sztuka „Kaspar” nie pokazuje, jak JEST NAPRAWDĘ czy BYŁO NAPRAWDĘ z Kasparem Hauserem. Pokazuje ona, co JEST MOŻLIWE z kimś. Pokazuje, jak można mówieniem doprowadzić kogoś do mówienia. Sztuka ta mogłaby nosić również tytuł „Tortura mówienia”.

Kaspar Hauser to postać prawdziwa. Niewiadomego pochodzenia chłopiec w wieku lat szesnastu pojawił się w maju 1828 r. na ulicach Norymbergi. Potrafił powiedzieć tylko jedno zdanie – „chcę być jeźdźcem, jak mój ojciec”. Poddany edukacji i przystosowany do życia w społeczeństwie, zmarł w 1833 r. na skutek rany odniesionej w niewyjaśnionych okolicznościach. Jego tajemnicza biografia i śmierć zbudowały legendę inspirującą do dzisiaj wielu twórców. W 1974 r. powstał film Wernera Herzoga „Zagadka Kaspara Hausera”.

„Kaspar” Handkego nie jest sztuką historyczną, a jej bohater nie jest portretem autentycznej postaci Kaspara Hausera. Dziewiętnastowieczna legenda stanowiła dla autora jedynie punkt wyjścia do napisania w 1967 r. dramatu uważanego za jedną z najwybitniejszych sztuk – czy też anty-sztuk – austriackiego dramatopisarza. Handke ukazał w „Kasparze” proces stwarzania człowieka i równocześnie pozbawienia go wolności przez język.*

Co to tak naprawdę znaczy, że się mówi? A może lepiej, kto mówi wtedy, kiedy myślimy, że mówimy sami za siebie? Czy stajemy się grupą, przez ruch wyłączenia tych, których w niej nie chcemy? Kim jest człowiek bez nikogo? I czy w ogóle wtedy jest? Kim jest inny? I co z nim robimy? To wszystko pytania, które „Kaspar” zadał przy pracy nad sztuką. 

*tekst wydawcy


14.12.2024 r., godz. 18:00
Centrum „Łowicka”
ul. Łowicka 21, Warszawa
Po polsku
Wstęp wolny