Peter Handke.
Sztuki mówione: Samooskarżanie, Wołanie pomocy, Quodlibet

W eseju Jestem mieszkańcem wieży z kości słoniowej (1967) będącym zarówno deklaracją apolityczności Handkego jako autora, polemiką z teatrem jako instytucją produkującą iluzje, jak i peanem na cześć literatury Handke pisał: „Od dzieła literackiego oczekuję czegoś, co będzie dla mnie czymś nowym, co zmieni mnie, choćby tylko nieznacznie, co uświadomi mi jakąś jeszcze niepomyślaną, jeszcze nieuświadomioną możliwość rzeczywistości, jakąś nową możliwość widzenia, mówienia, myślenia, istnienia.” I dodawał: „Każda możliwość istnieje dla mnie tylko raz.” Przekonajmy się, na ile Handke pozostaje wierny swojemu literackiemu credo, czy możliwe jest produkowanie kolejnych tekstów w oparciu o całkowicie nowe metody (sformułowanie samego autora) i czy rzeczywiście teksty teatralne młodego Handkego są s