godz. 19.00

austriackie forum kultury

ul. Próżna 8

Warszawa

Wstęp wolny

W programie utwory wokalne i kameralne w większości wykonane po raz pierwszy w Polsce przez studentów i młodych absolwentów UMFC.
EGON WELLESZ (21.10.1985 – 8.11.1974) był austriacko-brytyjskim kompozytorem i muzykologiem. Rodzina Wellesza pochodziła z węgierskiej części monarchii habsburskiej. W roku 1904 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wiedeńskim, przenosił się jednak po roku do Instytutu Muzykologii do Guido Adlera. Równolegle studiował kontrapunkt u Arnolda Schönberga, jako jeden z jego pierwszych prywatnych uczniów. W roku 1908 ukończył studia u Adlera pracą nt. włoskiego kompozytora Giuseppe Bonno (1711-1788). W ramach projektu „Pomniki Sztuki dźwiękowej w Austrii” wydał nowe opracowanie opery „Constanza e fortezza” Johanna Josepha Fuxa. Szybko stał się uznanym znawcą opery barokowej. Niebawem jednak zmienił zainteresowania, zaczął się zajmować badaniami nad muzyką bizantyńską i był pierwszy, któremu się udało rozszyfrować średniowieczny bizantyński zapis nutowy. W roku 1920 napisał pierwszą biografię Schönberga. W 1922 roku wraz z Rudolfem Réti założył Międzynarodowe Towarzystwo Muzyki Współczesnej (IGNM). W latach 1911-1915 był docentem w Instytucie Muzykologii i wykładowcą historii muzyki w Konserwatorium miasta Wiednia. Od 1929 roku był profesorem muzykologii na Uniwersytecie Wiedeńskim.

Jako Żyd, monarchista i autor muzyki „odmiennej“ Wellesz musiał emigrować z Austrii w roku 1938 i uciekł przez Amsterdam do Anglii. Tu miał okazję współpracować nad redakcją renomowanego „Grove Dictionary of Music and Musicians”, wykładał w Cambridge i w 1939 roku został powołany do Lincoln College w Oxfordzie, gdzie już w 1932 roku został mianowanym doktorem h. c. – jako pierwszy austriacki kompozytor po Józefie Haydnie. W roku 1940, wspólnie z innymi uchodźcami z Austrii i Niemiec, został na kilka miesięcy internowany na wyspie Isle of Man, po czym jednak mógł wrócić do swoich zajęć w Oxfordzie.

Po otrzymaniu obywatelstwa brytyjskiego w 1946 roku, został uhonorowany kilkoma oznaczeniami przez miasto Wiedeń i Republikę Austriacką. Mimo tego nie doczekał się propozycji powrotu na Uniwersytet Wiedeński.

W 1972 roku gwałtowny wylew zakończył jego aktywność twórczą w wieku 87 lat. Zmarł w nocy z 8 na 9 listopada 1974 roku w Oxfordzie, jego grób honorowy znajduje się na Wiedeńskim Cmentarzu Centralnym (grupa 32 C, nr 38).