Seminarium z cyklu „Pracownia teatru austriackiego: eksperyment”
3 x Handke. Sztuki mówione
Peter Handke, Samooskarżanie, Wołanie pomocy, Quodlibet
Prowadzenie: Grażyna Kwiecińska (Uniwersytet Warszawski), Kalina Kupczyńska (Uniwersytet Łódzki), Krzysztof Tkaczyk (Uniwersytet Warszawski)
Lektura: Peter Handke, Samooskarżanie, przeł. K. Bikont; Wołanie pomocy, przeł. K. Bikont; Quodlibet, przeł. E. Białek
Organizator: Austriackie Forum Kultury w Warszawie
Partner: Agencja Dramatu i Teatru ADiT, www.teatralny.pl
Patronat: Instytut Germanistyki Uniwersytetu Warszawskiego

W eseju Jestem mieszkańcem wieży z kości słoniowej (1967) będącym zarówno deklaracją apolityczności Handkego jako autora, polemiką z teatrem jako instytucją produkującą iluzje, jak i peanem na cześć literatury Handke pisał: „Od dzieła literackiego oczekuję czegoś, co będzie dla mnie czymś nowym, co zmieni mnie, choćby tylko nieznacznie, co uświadomi mi jakąś jeszcze niepomyślaną, jeszcze nieuświadomioną możliwość rzeczywistości, jakąś nową możliwość widzenia, mówienia, myślenia, istnienia.” I dodawał: „Każda możliwość istnieje dla mnie tylko raz.” Przekonajmy się, na ile Handke pozostaje wierny swojemu literackiemu credo, czy możliwe jest produkowanie kolejnych tekstów w oparciu o całkowicie nowe metody (sformułowanie samego autora) i czy rzeczywiście teksty teatralne młodego Handkego są stricte apolityczne? A to wszystko w oparciu o trzy tzw. sztuki mówione (Sprechstücke), powstałe w latach 1965-1970: Samooskarżanie, Wołanie pomocy i Quodlibet w których, jak to sam Handke pisał, „działania teatralne ograniczały się do słów, których sprzeczne znaczenia uniemożliwiały akcję i indywidualną historię”. Czyżby?


15.03.2023 (śr.), 19.00
ON-LINE
Rejestracja: https://us02web.zoom.us/meeting/register/tZAtfuihpz4pE9CHZ4acG-lFP9AqPEpY4sYf
Po polsku